Karimunjawaaaa!!

Vrijdag waren we lekker vrij en konden we dus rustig bijkomen van ons avondje stappen. ’s Avonds kwamen 6 van de andere meiden van de groep naar ons toe omdat we die avond zouden vertrekken naar Karimunjawa (een groep van 27 eilanden ten noorden van Java). Nadat we gezellig met zijn allen uit eten zijn geweest was het bij ons thuis tijd om af te tellen en Sarella te feliciteren die om 12 uur namelijk jarig was.

Meteen na de felicitaties moesten we (samen met nog twee andere Nederlandse meiden die ook mee gingen) de auto in voor de 4,5 uur durende rit naar het noorden van Java. We waren op tijd vertrokken omdat er geen vaste vertrektijden zijn voor de boot, wanneer de ferry vol is vertrekt deze naar Karimunjawa. Dit zorgde er echter voor dat wij rond 5 uur ’s ochtends aankwamen bij de boot, die vervolgens pas om 9 uur vertrok. De bootreis zelf duurde ook nog eens 6 uur. Wij zaten in de ‘vip-ruimte’ met airco waar gelukkig ook nog wat plekken vrij waren zodat we omstebeurt nog even konden liggen. In de rest van de boot waren alleen maar harde plastic kuipstoeltjes, het was er heel warm en overal waren mensen. Ze zaten op hun stoelen, naast hun stoelen, sliepen op de grond, in de gangpaden en ook op het benedendek waar de auto’s stonden zaten en lagen mensen te slapen in en op de auto’s.

Toen we eindelijk aankwamen op één van de eilanden van Karimunjawa snakte ik meer naar een douche dan ik ooit in mijn leven gedaan heb. En dit was dan ook het eerste wat we allemaal gingen doen. De douche was koud maar dat maakte op dit moment niks uit en was zelfs wel lekker. Toen een aantal van ons al klaar waren met douchen hebben we snel de ‘tuin’ versierd met slingers en ballonnen voor Sarella. Waarna we nog eventjes naar het strand zijn gegaan. Het was een klein rustig strand waar ik eindelijk even mijn energie kwijt kon. Eerst ben ik samen met Louise 3 keer heen en weer gerend langs de kust van het strand om vervolgens even een lekker stukje te zwemmen in de zee (zonder mezelf te verwonden dit keer), even een volleybal heen en weer geslagen heb met Jacky en Coco en tot slot samen met Adelien een rotspartij beklommen heb om hier even gezellig te kletsen en te genieten van het mooie uitzicht.

Tijdens het eten (waar ik zowaar gesmuld heb van calamaris) verrasten we Sarella ook nog met wat cadeautjes. Luppa vertelde ons dat er vanavond een Halloween party zou zijn op het strand waar we eerder die dag geweest waren en we besloten dat dit een mooie afsluiting zou zijn van Sarella’s verjaardag. Van het halloween thema was weinig terug te vinden, maar het op blote voeten feesten onder de palmbomen en langs de zee was voor ons sfeer genoeg.

Zondag vertrokken we na het vroege ontbijt richting een bootje waar wij net met zijn allen en alle spullen op pasten. De eerste stop was bij een afgezet gedeelte in de zee langs de kust van een eiland waar allemaal haaien zaten. We stapten uit de bootjes om onze snorkels om te doen en ons vervolgens te laten zakken in het afgezette stuk zee waar de haaien zich in bevonden. De haaien zwommen rustig rond en toen Jacky me had verteld dat je ze zelfs kon aanraken aan de achterkant en ik dit gedaan had, zwom ik steeds meer op mijn gemak tussen de haaien door. Tot ik ineens voelde dat ik door iets kleins gebeten werd in mijn kuit… Het bleek één van de kleine visjes te zijn die ook vrolijk rondzwommen in het water. Op de één of andere manier voelden de visjes zich blijkbaar erg tot mij aangetrokken en voelde ik best vaak een klein, scherp kneepje op mijn benen, armen of rug. Het doet niet echt pijn maar voelt alsof iemand met twee vingers je velletje beet pakt en er snel en hard in knijpt.

Toen ik net het water uit was vroeg Jacky of er wat mensen met hem mee wilden op de bananenboot. Toen weinig mensen reageerden en ik bedacht dat ik dat nog nooit gedaan had heb ik een zwemvest aangetrokken en ben ik op de banaan gaan zitten. Het duurde even voordat we allemaal doorhadden welke kanten we op moesten leunen in de bochten maar toen we hier steeds beter in werden, maakte de boot voor ons ook steeds gekkere bochten. We werden heen en weer geslingerd, klapperden op en neer op de golven, maar hebben ook een paar flinke snoekduiken de zee in gemaakt. Wat natuurlijk weer voor veel lol zorgde voor zowel ons als onze fotografe Marloes die op de boot zat.

Vervolgens zijn we met de hele groep het bootje weer ingegaan die plotseling midden in de zee ergens stopte. De snorkels en flippers werden weer uitgedeeld en als eerste liet ik mezelf in het water vallen. In één oogopslag zag ik dat ik omringd werd door tientallen kleine visjes. De visjes kwamen we meteen bekend voor en je raad het al… Het waren inderdaad dezelfde bijtgrage visjes die ook in het water bij de haaien zaten. Na een stukje zwemmen waarbij ik richting een andere boot bewoog, zag ik steeds meer van deze visjes. Het bleek dat twee mensen die hier aan het snorkelen waren een stuk brood hadden en de visjes aan het voeren waren. Ook ik kreeg een stukje brood van hen en binnen enkele seconden zag ik mijn hand bijna niet meer door het enorme aantal vissen dat op het stukje brood af kwam. Nog een aantal seconden later was het brood op, was ik ook weer een flink aantal keer in mijn hand en arm gebeten en zwom de school visjes weer rustig bij mij vandaan. En ging ook ik weer verder op verkenning richting de hoger gelegen koralen. En ook hier was het weer genieten tussen de vele, mooie soorten verschillende koraal en de grote diversiteit aan vissen.

Toen we allemaal weer aan boord waren geklommen bracht de boot ons weer richting het volgende eiland. De zee is hier lange stukken heel ondiep en dus stopte de boot ongeveer 100 meter bij het strand van het eiland vandaan en liepen we dit laatste stukje door het glasheldere water, met onze spullen in onze armen, naar het onbewoonde eiland toe.

Eén van de mannen van de boot ging meteen aan de slag met het ontschubben en ontleden van onze verse vis aan de rand van het water. Terwijl de ander op het strand een kuil maakte, hier een vuurtje in stookte waarbij hij gebruik maakte van de schillen van kokosnoten, er een rooster op legde van bamboestokken en zo de grill had gemaakt waar straks onze vis en inktvis op bereid zou worden.

Luppa had zijn hangmat meegenomen en opgehangen. Maar toen hij de vis ging marineren liet ik hem snel kennismaken met het Nederlands gezegde: ‘Opgestaan, plaatsje vergaan!’. En heb ik in de hangmat heerlijk in mijn boekje liggen lezen tot het eten klaar was. De stukken inktvis die we deze keer kregen waren niet zo ‘mijn ding’ maar de rest van het eten was heerlijk. Met volle buikjes hebben we vervolgens nog even een tukje gedaan terwijl de kippen de restjes van ons voedsel opaten en onze borden ‘afgewassen’ werden in de zee.

De jongens waren al de hele week aan het grappen dat ze met 12 pantat putih (witte billen) naar Karimunjawa gingen, maar na vandaag was pantat bbq een betere benaming aangezien iedereen ondanks het vele smeren en het beschutting zoeken in de schaduw flink verbrand was. Terug gekomen bij onze verblijfplaats hebben we weer lekker koud gedoucht, heerlijk gegeten en vervolgens gezellig een avondje gekletst en meegezongen met Jacky die bijna heel de avond op zijn gitaar heeft zitten spelen.

Om mijn nog steeds niet voldane behoefte aan beweging te voeden ben ik zondagochtend om 6 uur opgestaan om te gaan hardlopen. (Ik schrok er zelf ook van maar het is echt waar!) Ik ben naar het strand gerend waar we eerder het strandfeestje hadden, heb daar een stukje over het strand gelopen en ben vervolgens weer terug gerend naar ons guest house, een goed begin van de dag en ondanks de confrontatie met mijn slechte conditie was ik best trots op mezelf. Hierna stond ons weer een dag van snorkelen, luieren op het strand en heerlijk eten te wachten. Waarna we eindigden met het bekijken van een schitterende zonsondergang op het laatste eiland. Op de terugweg werden nog even een aantal enorme, verse, levende kreeften ingekocht die ’s avonds na het eten nog even als ‘snack’ op tafel kwamen. Vanavond bleven we opnieuw bij het guest house, waar we met een paar meiden plotseling diepe gesprekken voerden. De gespreksonderwerpen en de muziek van Jacky op de achtergrond (die blijkbaar ook ineens behoefte had om allemaal zielige nummers te spelen) zorgden bij een paar meiden waaronder bij mij voor een breekmomentje. Wat de herinnering aan Karimunjawa ook alleen maar weer specialer maakt en eigenlijk wel een mooie afsluiting was van onze dagen hier.

De terugweg de volgende dag was gelukkig een stuk minder lang doordat we nu niet 4 uur moesten wachten op de aansluiting van de boot naar de auto. Bij terugkomst in Yogja gingen we met de meeste meiden nog even snel wat eten bij Prawirotaman. Jacky had tegen Sarella al gezegd dat hij nog iets voor haar verjaardag wilde doen omdat hij het eerder niet wist en dat had hij dus vanavond gepland. Ineens kwam er een gerecht met kaarsjes op tafel voor Sarella en plotseling stond er een band naast onze tafel Happy Birthday te zingen. De band bleef nog even doorspelen tot een Nederlandse man naar ons toe kwam. Hij vertelde dat hij de band moest meenemen, hij had hen namelijk ingehuurd omdat hij zijn vriendin (die in een zaak om de hoek aan het werk was) ten huwelijk ging vragen. Al snel was het plan bedacht dat wij mee zouden gaan. En het was het vreemdste huwelijksaanzoek ooit. De man liep eerst naar binnen en vertelde zijn vriendin dat hij moest bekennen dat hij nog een paar vriendinnen had, waarna wij allemaal binnen kwamen lopen. Vervolgens kwam de band binnen en zong deze in het Indonesisch een nummer dat vroeg: ‘Wil je met me trouwen?’ De vrouw was helemaal overdonderd en kreeg vervolgens de reep Toblerone chocola die de man bij zich had in haar handen gedrukt. Toen het nummer afgelopen was eisten een stel asociale en dronken toeristen dat zij meteen weer aan het werk ging omdat ze bier wilden. We vroegen de man of ze ja had gezegd waarop hij verward reageerde: “Ja.. dat weet ik eigenlijk niet. Maarja ik heb natuurlijk ook helemaal geen ring of bloemen.”. Waarop Louise voor hem een bloem maakte van een servetje. Toen zijn vriendin terug kwam lopen van de tafel ging hij op zijn knieën en vroeg hij haar nogmaals ten huwelijk. Nadat zij 10 minuten hadden staan praten vertelde hij ons dat ze ja had gezegd en kregen we allemaal een biertje van hem. We waren echter allemaal moe van de lange reis van vandaag en voelden ons een beetje misplaatst in deze bizarre situatie. Nadat we ons biertje hadden weggewerkt zijn we allemaal dus maar snel lekker naar huis gegaan, want de volgende dag zou de wekker alweer vroeg gaan voor stage.