Het begin van Batu Karas

De week van Batu Karas

Deze week hebben we op de school de stoplichten in alle klassen ingevoerd. Dit is wel ons grootste succes tot nu toe. De stoplichten werken heel goed en de leraren zijn er ook erg blij mee.

Verder hebben we het Padang restaurant bij ons om de hoek ontdekt. Hier staan allemaal schalen met eten klaar in het raam, een soort buffet dus. Je kunt er wel binnen zitten, maar dat is totaal niet gezellig dus als we hierheen gaan nemen we het eten lekker mee naar huis. We hebben dan meestal rijst voor een weeshuis en allemaal lekkere (en soms ook minder lekkere) Indonesische hapjes. We halen altijd veel te veel en zijn daarvoor dan ongeveer één euro per persoon kwijt. De restaurants waar we normaal gesproken 5 euro per persoon (dat is dan wel weer inclusief verse fruitsapjes en lekkere ijscappuccino’s) kwijt zijn voor ons avondeten lijken nu dus ineens heel duur. Dat moet wat worden als ik weer terug kom in Nederland.

Woensdag gingen Angela en ik met onze klas van de stageschool mee naar zwemles. De kinderen krijgen zwemles in een openbaar zwembad van de gymleraar van de school. Al vonden wij het begrip zwemles niet echt gepast. De kinderen die kunnen zwemmen dobberen een beetje rond en zwemmen misschien 1x naar de overkant en terug. De kinderen die niet kunnen zwemmen hangen vooral aan de kant en worden af en toe één voor één een stukje aan de armen meegetrokken zodat zij kunnen leren zwemmen door met hun benen te spartelen. Niet heel succesvol dus maar wel erg leuk om mee te maken. Angela en ik hebben ook mee gezwommen in onze korte broek en T-shirt want in een bikini kan hier echt niet, zelfs op veel stranden kun je eigenlijk niet in je bikini lopen.

Na de zwemles hebben we in de kleine pauze nog even gevoetbald met de kinderen uit onze klas. We hebben vandaag dus flink gewerkt aan het opbouwen van een band met de kinderen en daar werden we in de grote pauze ook voor beloond. De jongen die vorige week boos naar ons had geroepen dat we maar toeristen waren en hier niet hoorden, kwam nu naar Angela en mij toe om te vragen of we alsjeblieft met hen wilden voetballen. Zo gezegd zo gedaan, helaas ging dit keer de overwinning naar het team van Angela. Het voetballen was heel leuk, maar het was wel heel jammer dat we daarna niet echt even ergens verkoeling konden zoeken, wat ervoor zorgde dat het zweet een half uur later nog steeds langs onze gezichten droop van het intensieve potje voetbal in deze hitte.
Marloes en Brit waren deze dag niet aanwezig op stage. Marloes is sinds ze zich vorige week niet lekker voelde steeds zieker geworden. Ze kreeg steeds meer hoofdpijn en koorts. Gisteravond heeft ze tien minuten heel erg liggen trillen van de koorts en daarom zijn ze vandaag naar een arts in het ziekenhuis gegaan. De arts heeft gezegd dat het waarschijnlijk een virus is en haar met antibiotica naar huis gestuurd. Morgen zouden wij met een groep vertrekken voor een surftrip in Batu Karas. We hebben namelijk lang weekend omdat het morgen moslim Nieuwjaar is. Helaas kan Marloes niet mee omdat ze nog te ziek is en Brit blijft bij haar. Daarom zullen we nu met 8 meiden en het zoontje van Els naar Batu Karas gaan in plaats van met zijn elven.

(Later dit weekend kregen we te horen dat Marloes tyfus had. Ze heeft een paar dagen in het ziekenhuis gelegen en was heel erg ziek. Haar moeder is langsgekomen voor een week. Haar lever was erg opgezet en hier heeft ze na het ziekenhuis nog medicijnen voor moeten slikken. Gelukkig ging het snel beter toen ze het ziekenhuis uit mocht.)

De volgende dag gingen we dus ’s ochtends vroeg op weg naar Batu Karas. Dit is een plaatsje aan het strand ongeveer 400 km hier vandaan. Door de slechte wegen, vooral het laatste stuk door de bergen hebben we echter 9 uur over de heenreis gedaan en 10 uur over de terugreis. Voordat we de bergen ingingen zaten we op een stuk weg dat wat rechter was en in de spiegel zagen we af en toe de ogen van de chauffeur een beetje dichtzakken. Toen we vervolgens vroegen om een pitstop viel hij ook meteen nadat we uit de auto waren geklommen achter het stuur in slaap. We hebben dus maar even de tijd genomen zodat onze chauffeur weer een beetje energie op kon bouwen. Weer in de auto besloten we een liedje te zingen om de chauffeur wakker te houden en toen we eenmaal de smaak te pakken hadden was er geen stoppen meer aan. De meest uiteenlopende nummers, waaronder het toepasselijke nummer: ‘It’s gonna be a bumpy ride!’ (de mensen die achterin zaten werden af en toe van hun stoel gelanceerd door de hobbels en kuilen in de weg) werden gezongen tot we aankwamen bij het hotelletje. Daar aangekomen ontstond er een beetje discussie over de kamers. Angela en ik besloten te verhuizen naar de kamer waar geen van beide discussiërende partijen in wilde, omdat we geen zin hadden in gezeur.

Nadat we lekker even wat gegeten hadden, gingen we terug om lekker ons bedje in te duiken. Ik zat nog even buiten toen Angela met haar tandenborstel in haar mond naar buiten kwam om mij duidelijk te maken dat er een heel erg grote kakkerlak in de badkamer zat. Toen ik de badkamer in kwam zag ik meteen dat Angela niet overdreven had, de kakkerlak was echt enorm. Toen ik hem probeerde te vangen kwam het beest ineens keihard op mij af rennen. Ik schrok zo dat ik naar buiten rende en zulke rare sprongen maakte dat ik uit mijn broek scheurde. Vervolgens liep ik naar de eigenaren die geen Engels spraken en vroeg ik met handen en voeten om kakkerlakkenspray. Wat er, aan de reacties van Angela en Els te zien, heel grappig uit gezien moet hebben. Er rende meteen iemand voor ons naar de dichtstbijzijnde warung. Vervolgens ging ik de kakkerlakken (ondertussen waren er nog twee tevoorschijn gekomen) met de spray te lijf en gooide Els ze naar buiten. Na een grondig onderzoek van de rest van de kamer en ik mezelf ervan overtuigd had dat er verder niets zad heb ik heerlijk geslapen maar Angela lag toch nog een beetje onrustig in haar bedje.

De volgende ochtend vertrokken we allemaal uitgerust richting het strand om daar even een ontbijtje te halen terwijl we toekeken hoe de surfboards voor onze surfles werden klaar gelegd. Eén van de surfleraren vertelde ons de basisprincipes en één voor één moesten we proberen op de juiste manier te gaan staan op het surfboard terwijl deze nog in het zand lag. Vervolgens kregen we allemaal ons eigen surfboard en onze eigen surfleraar toegewezen en gingen we het water in. Binnen een kwartier had iedereen wel meerdere golven gepakt en na een tijdje ging ik al een beetje bochten maken om op de golf te blijven. Vervelend was echter dat wij niet de enige waren in het water. Het werd steeds drukker met surfers en zwemmers waardoor ik mij vaak als ik net stond meteen weer kon laten vallen omdat ik anders recht op iemand afging. Aan het einde van de les gaven de instructeurs ons alleen nog een duwtje zodra de golf eraan kwam en ging verder alles vanzelf.
Ook het surfen deden we trouwens allemaal in korte broek en shirt omdat je ook hier op het strand niet echt op je gemak zat in je bikini. Na het surfen ben ik dus in slaap gevallen en toen ik een uurtje later weer wakker werd lag ik nog steeds helemaal in de schaduw. Dit had echter niet uitgemaakt want de voorkant van mijn benen waren knalrood en de pijpjes van mijn broekje stonden er keurig met rechte strepen in. Heel charmant…

’s Middags lagen er zo veel mensen in het water (wij waren niet de enige met lang weekend) dat ik besloten heb niet eens te proberen om te gaan surfen. Dus bestelden Els en ik een lekker biertje die we meenamen naar het strand en gingen we met Julian (de zoon van 9 van Els) gezellig een potje kwartetten.

Toen we net wilden gaan eten keken we vanuit het restaurantje naar de zee en zagen we dat deze nu helemaal leeg was, de zon ging langzaam onder en we zagen de ene mooie golf na de andere. Bianca en ik besloten deze kans nog even te pakken en het water in te duiken. Verstandig als ik ben besloot ik mijn slippers naast een boompje te zetten zodat ik ze straks in het donker makkelijker terug zou kunnen vinden. Eenmaal in het water merkten we wel dat we het duwtje dat de instructeurs ons nog gaven toch nog best wel handig was. Het was namelijk nog best wel lastig om de golven voor te blijven. Na wat ploeteren in het water begon het plotseling te donderen en te bliksemen. We gingen dus maar snel het water uit. Toen ik naar het boompje liep om mijn slippers te pakken kon ik ze niet vinden. Ik dacht dat het misschien een ander boompje was. Maar na alle boompjes en ook de rest van het strand 3 keer afgezocht te hebben, kon ik geen andere conclusie trekken dan dat ze weg waren. Dat werd dus na het eten op blote voeten over de scherpe steentjes naar huis lopen.