Een druk weekje

Week van 5 november

Alweer een nieuwe week is aangebroken en deze week hebben we weer wat meer ondernomen. Op school hebben we deze week gewerkt aan de regels in de gangen. De meeste van hiervan bestonden al maar werden totaal niet nageleefd. Waardoor het slopen van deuren en het voetballen en skateboarden in de gang normaal leek te zijn. Dit wordt een moeilijk project omdat het in de cultuur ligt dat de mensen bijna nooit iets negatiefs zeggen, boos worden en ook heel verlegen zijn. Dit geld zelfs voor het gedrag van de leraren naar de leerlingen. We zullen dan ook niet moeten verwachten dat dit drastisch zal veranderen en dat willen we ook niet.

’s Middags zijn we even naar Yogyatronik gegaan. Een soort warenhuis met alleen maar elektronische apparaten. Ik wilde hier even heen om een harde schijf te kopen aangezien ik mijn geheugenkaart van 8gb al vol geklikt had en ik ook al een aardig eind op weg was met Angela haar kaart. (Weet dus waar je om vraagt als je foto’s wilt zien als ik terug ben, haha.)
Na deze zware dag waren we uiteraard hard toe aan een massage aangezien we die al zeker een week niet gehad hadden. We besloten voor een massage met scrub behandeling te gaan om daarna in de spa even heerlijk in bad te stappen. Hierna snel naar huis om helemaal ontspannen met mama en visite te skypen want die was vandaag jarig!

Diezelfde nacht nog zouden we om 4 uur vertrekken naar de borobudur (boeddhistische tempels). We gingen zo vroeg omdat we dan vanaf een viewpoint de zonsopgang zouden kunnen bekijken. Jacky (de jongen van hier die vlaams spreekt) zou ons ophalen en met ons mee gaan. En zo zaten we om vier uur ’s nachts beneden, gedoucht, ontbeten en klaar om te gaan. Maar toen Jacky er om 5 uur nog niet was en we niemand te pakken kregen besloten we maar weer terug ons bed in te duiken. De volgende ochtend verontschuldigde Jacky zich en vertelde hij dat hij ziek was en straks ook naar de dokter zou gaan. Hij had geen berichtje gestuurd omdat hij aan Coco had gevraagd om voor hem te gaan, die zich echter weer verslapen had. Later bleek dat Jacky inderdaad ziek was geweest die nacht… van de drank. Meneer was dus gewoon lekker gaan stappen.

Ondanks de onderbroken nacht waren Marloes en ik de volgende dag met ons goede been uit bed gestapt. We zaten vol energie en besloten naar de sportschool in een hotel om de hoek te gaan die Luppa ons had aangeraden. Daar aangekomen bleek echter dat de sportschool gesloten was en ook niet meer open zou gaan. Dit ging dus ook al niet door. Omdat we nog geen zin hadden om terug te gaan besloten we op zoek te gaan naar een grote supermarkt. De zaakjes waar we tot nu toe wat dingetjes hebben gedaan zijn meer een soort avondwinkels en hier kunnen we dus bijvoorbeeld geen fruit enz. kopen. Na een stukje wandelen vonden we er één aan het einde van de straat. Onderweg liepen we vooral op de weg waar de auto’s rijden omdat de Indonesiërs het blijkbaar een goed idee vonden om eerst een verhoogd trottoir aan te leggen en deze vervolgens zo vol te plaatsen met enorme plantenbakken dat je van de stoep af moet om hier voorbij te kunnen.

Toen we de supermarkt inliepen verscheen er meteen een glimlach op ons gezicht. Na een maand avondwinkeltjes en uit eten gaan was ik nog nooit zo blij om in een supermarkt te zijn en ik huppelde er dan ook doorheen als een kind in een speelgoedwinkel. We wisten niet hoe snel we de heerlijke verse mango’s in de tasjes moesten stoppen. Ook ander fruit, “bruin” brood, pindakaas, chocopasta, smeerkaas enz. verdwenen in rap tempo in ons winkelwagentje. Verder haalden we ook wasmiddel, een teiltje en een waslijn om onze eigen was te kunnen doen. Voor €0,20 per kilo kunnen we om de hoek onze was laten doen. Voor de donkere was is dit prima, maar de lichte was is al enkele keren met een nieuw kleurenpatroontje terug komen. (Sowieso worden je kleren hier heel vies van het zweten en van het vuil in de stad. Wanneer je na een dag wandelen door de stad over je huid krabt komt hier dan ook alleen maar zwart vanaf!) Ook met deze aanwinst waren we dus heel gelukkig en met twee tassen vol geluk keerden we terug naar huis waar de andere meiden nog steeds op ons aan het wachten waren.

De volgende dag op stage begonnen we aan ons plan om een betere band op te bouwen met de kinderen en dus gaven Angela en ik een Engelse les met als doel wat meer over ons zelf te vertellen en de kinderen wat beter te leren kennen. De les was een groot succes. Toen het over uiterlijk en dus ook mijn haar ging kwam het begrip ‘curly’ ter sprake. Ik vroeg de kinderen of ze wisten wat dit betekende en één van de jongens gaf als antwoord: ‘Like noodles’. De kinderen lagen in een deuk toen ik het verhaal vertelde dat er laatst aan mij op straat gevraagd werd: ‘Where did you buy your hair?’ en ik geleerd had te antwoorden: ‘Warung Indo Mie’ (winkeltjes waar je noodles kunt eten).

Verder mochten we ’s middags de naschoolse cursus gamelan (traditionele Indonesische muziek) bijwonen. Hierbij wordt vooral gespeeld op een soort oude xylofonen en op de gong geslagen. De leraar sprak geen Engels maar later begrepen we dat hij erg tevreden was over ons en vond dat we het erg snel oppikten.

Vrijdag gingen wij naar de keraton (paleis van de sultan) en het waterpaleis (buitenverblijf van de oude sultans en hun harems) bij de laatste gingen we ook nog naar een ondergrondse moskee. Alles was leuk om te zien en moet je ook wel gezien hebben wanneer je naar Yogyakarta gaat. We hebben echter wel meer camera’s en mobiele telefoons gezien dan van de bezienswaardigheden. Zodra we in de buurt komen van een toeristische attractie veranderen wij zelf weer in een bezienswaardigheid en komen weer overal verzoeken voor foto’s vandaan.

’s Avonds gingen we eten bij een nieuw tentje en al snel zagen Angela en ik spare ribs op het menu staan, onze keuze was gemaakt. Het duurde nogal lang voor de spare ribs arriveerden en toen ze op tafel kwamen begrepen we waarom. In plaats van een stukje rib met wat kleine botjes leek het alsof er botten van een mammoet op ons bord lagen. We waagden ons aan het enorme, raadselachtige stuk vlees en dit bleek ook een beetje tegen te vallen. De volgende dag besloten we dus maar weer lekker aan de nasi goreng te gaan.

De meiden van mijn huis waren ’s avonds allemaal moe en gingen naar bed. Ik had weer last van één van mijn energieke buien en besloot dus naar het huis van 4 andere meiden hier in de buurt te gaan die gezellig gingen kaarten. Toen ze mij het spel duizenden uit gingen leggen had ik al snel door dat dit hetzelfde is als ‘schoppen wijven’ maar dan met andere regels. Toen ik de regels eenmaal door had kwam ik dan ook lekker op gang en heb ik uiteraard het potje gewonnen. De vraag is nu echter of ik de volgende keer ook nog welkom ben, haha.

Zaterdag was het weer tijd om met alle meiden uit Rotterdam bij elkaar te komen. In het huis van de dochter van de Sultan dit keer. De dochter van de Sultan is de eigenaresse van de Tumbuh scholen waarop wij lesgeven en zij had ons uitgenodigd om een kopje thee te komen drinken. Ook leraren van de verschillende scholen waren aanwezig. De dochter van de sultan was er zelf niet maar haar man wel. Hij hield een speech waarin wij bijna de hemel in geprezen werden dat we hier waren, dat we zo veel hulp boden en dat we zo veel wisten en ervaring hadden. Met blosjes op onze wangen van al deze overdreven, lovende woorden verscholen we ons dus maar achter onze kopjes thee.

Hierna zijn we met een paar ‘juffen’ van onze school nog gaan shoppen in de hoofdstraat Malioboro, waar ik onder andere twee batik broeken gescoord heb. En ’s avonds zijn we nog even de nachtclub Hugo’s ingedoken waar ik me een avond rot gelachen heb om de dronken praat en acties van Gijs (een Nederlander die hier al heel lang woont) en zijn Indonesische vrienden.

Na een druk weekje en een lang nachtje waren we deze zondag toe aan een rustig dagje. Marloes voelde zich ook niet helemaal lekker (wordt vervolgd) en dus zijn we lekker thuis op de bank blijven liggen, waar ik nog een beetje heb gewerkt aan mijn verslag voor school.

Dit was het weer even voor nu lieve vrienden,

Hopelijk volgt er snel meer ;)

P.s.
Het uploaden van foto’s naar deze website duurt erg lang, daarom verwijs ik u liever door naar facebook voor het bekijken van de foto’s. En ik ga natuurlijk hard aan de slag met het maken van een foto album wanneer ik weer terug ben in Nederland.

Wistjedatje: In het gebied Jakarta wonen ongeveer 18 miljoen mensen. Dit zijn dus twee miljoen mensen meer dan in heel Nederland!

Wistjedatje: Ik al zo lang geen nieuw reisverslag had geplaatst dat ik opnieuw moest inloggen op mijn laptop terwijl deze normaal mijn wachtwoord onthoud! Ik mag dus nog flink doortypen want er valt nog veeeeeel meer te vertellen van de afgelopen weken!