Excursie met school enzo

Week van 29 oktober

Dit was een rustig weekje. Op school hebben we deze week de dagritmekaarten ingevoerd. Alle leraren gebruiken deze elke ochtend om aan te geven wat ze die dag gaan doen. De leraren zijn er erg blij mee en zien dat het veel kinderen rust geeft en houvast biedt. Op school was er nog wel één jongen die boos was omdat ik een skateboard had afgepakt en niet terug wilde geven. Hij riep naar mij en een paar andere meiden: ‘That is not in the rules. You are just tourists. You can teach anywhere but here!’. Waarna hij boos weg liep. Ik snapte zijn reactie wel. Er komen ineens 8 blanke meiden de school binnenwandelen, waarna hun eigen leraren ineens van alles gaan veranderen en verwachten dat de kinderen zich aan regels houden die eerst helemaal niet nageleefd werden. Nu is het plan dat wij nog wat meer gaan werken aan het opbouwen van een band met de kinderen om te kijken of dat helpt. Al is het natuurlijk wel de bedoeling dat het vooral vanuit de leraren hier komt omdat zij het toch ook zelf zullen moeten doen als wij weer weg zijn.

Wistjedatje: De leraren op de basisschool waar wij werken verdienen ongeveer 1 miljoen Rupiah per maand. Dat is ongeveer 80 euro! Per maand!

Verder bestond de week vooral uit massages, stappen en relaxen. Zaterdag gingen we wel weer even iets actiefs doen, dit was trouwens de dag dat Angela en ik alweer een maand in Indonesië waren! De Universiteit Sanata Dharma had voor ons een excursie geregeld. En dus verzamelden we ons op zaterdag ’s ochtends vroeg bij de Universiteit om in het busje te stappen naar een in de buurt gelegen dorpje. Eerst gingen we naar de rijstvelden waar we rijst mochten planten. Wij waren erg blij dat we dit al eerder gedaan hadden want nu stond de sawa vol met mensen die om een plekje moesten vechten om een rijstplantje neer te zetten. Ik heb dan ook maar de rol op me genomen om van de kant foto’s te maken.

Toen iedereen de sawa’s weer verlaten had en met modderige benen langs de kant stond kwamen twee mannen aanlopen met allebei een eend in hun hand die ze aan de nek vasthadden. Het was tijd voor een traditioneel Javaans spelletje. De eenden werden losgelaten in de sawa’s en moesten gevangen worden. (Dit betekent dus rennen en ploeteren door de kniehoge modder om een eend te pakken te krijgen.) Zoals te verwachten liet onze hele groep dit “spelletje” aan zich voorbij gaan omdat we het nogal zielig vonden. Zelfs van de Indonesiërs die mee waren, waagden zich er maar drie aan dit tijdverdrijf. Eén van die jongens kreeg uiteindelijk een eend te pakken en slingerde deze met een enorme worp aan zijn nek weer terug de modder in zodat de anderen er ook nog wat vertier aan konden ondervinden. Op dit moment haakten velen van ons af en gingen de meeste meiden op zoek naar een plek om de modder van hun benen te spoelen.

Hierna gingen we fietsen door het dorp. We hebben een stukje gevaren met een boot, zijn bij een huisje geweest waar ze een soort nootjes of bonen platslaan tot een soort kroepoek en hebben opnieuw gezien hoe tempé gemaakt wordt. De tocht was wel leuk maar verliep nogal stroef en bestond vooral uit wachten, wat we ondertussen in Indonesië wel gewend zijn. Haasten, stressen en efficiënt werken kennen ze hier niet, wat overigens soms ook heel positief kan zijn.

Toen we terugkwamen lagen er allemaal houten maskers voor ons klaar. Het was tijd voor batik. Batik is een manier van decoreren van vooral kleding. Maar tegenwoordig doen ze dit ook op houten maskers. Met een speciaal instrument worden vormen en figuren aangebracht met hete wax op het masker in dit geval. Dit zijn de plekken die niet geverfd zullen worden. Wanneer dit klaar is wordt het masker door de verf gehaald en wordt de wax er vanaf gespoeld. We mochten kiezen uit verschillende kleuren verf en de resultaten zijn allemaal erg tof.