Eerste week echt werken in Yogya

Dina de onderdirectrice had ons verteld dat ze elke maandagochtend de weekopening doen met de kinderen. Ze gaan dan naar een grote zaal, hijsen de Indonesische vlag, zingen liedjes met elkaar en bespreken het onderwerp van de week. Het leek ons dus leuk om hier te gaan kijken en dus vertrokken we op maandagochtend ook weer vroeg naar de stageschool. We wisten dat het chaos was in de klassen maar om de één of andere reden hadden we allemaal verwacht dat het met de weekopening anders zou zijn. Dit was dus niet het geval.

De kinderen kwamen binnen en een gedeelte daarvan gingen alvast op de matten zitten die in de zaal waren neergelegd voor de gelegenheid. De rest van de kinderen renden vrolijk rond, schreeuwend, spelend en stoeiend. De docenten gingen rustig op de matjes bij de andere kinderen zitten en leken het allemaal heel normaal te vinden. Af en toe zagen we een kleine waarschuwing, geen van deze had echter effect. Zelfs toen de weekopening begon besloten een aantal kinderen dat zij nog geen zin hadden om te gaan zitten en bleven nog lekker door rennen. Nadat de ‘woordvoerster’ een aantal keer luid hallo geroepen had werd er een megafoon met versterker bij gepakt die gedurende de rest van de ceremonie ingezet werd om over het geluid van de kinderen heen te roepen, wat haar echter alleen maar onverstaanbaarder maakte. Nadat wij elkaar een aantal keer aangestaard hadden met grote ogen en open mond van verbazing, was het voor ons allemaal duidelijk dat hier op school met de juiste aanpak genoeg winst te behalen valt.

Dinsdag begonnen wij dan ook meteen met het invoeren van het stilteteken op de basisschool. In de vergadering ’s middags vertelden wij het team hoe het stilteteken werkt en lieten wij aan de hand van een toneelstukje en met een poster zien hoe je het uitlegt aan de kinderen. En hoe het wel en niet ingezet moet worden. Vervolgens lieten we één van de leraren het stilteteken proberen op ons als klas. De dag daarna zijn bijna alle leraren begonnen met het invoeren van het stilteteken. In de meeste klassen scheelt dit al veel en wordt er goed mee gewerkt. Door te observeren en feedback te geven aan de leraren proberen wij hen nog te helpen bij eventuele moeilijkheden.

’s Avonds gingen wij met de hele groep van de Hogeschool Rotterdam en onze begeleider Gerard uit eten bij Milas. Onderweg hier naartoe hebben we een paar omweggetjes en sprongetjes gemaakt om de ratten en kakkerlakken die je vooral ’s avonds op straat wel eens tegen komt te vermijden. Dit was echter al weer snel vergeten toen wij met zijn allen gezellig op de grond zaten te kletsen aan de lage tafel genietend van onze verse sapjes. Tot Marloes, Brit en ik plotseling iets naast ons hoorden vallen. We keken elkaar aan en vroegen rustig aan elkaar wat dat geluid geweest zou kunnen zijn. Enkele seconden later voelden Marloes en ik iets over onze benen rennen en schoot Marloes gillend overeind en maakte zich weg van de tafel. En als een soort domino-effect volgde het grootste gedeelte van de meiden haar voorbeeld op en was het één grote bende van gillende en spastisch bewegende dames. Ik zat samen met twee of drie anderen nog verschrikt aan de tafel en het gillen ging al snel over in bulderend gelach toen we de kleine, onhandige gekko die naar beneden was gevallen snel weg zagen rennen. De serveerster kwam hierna verschrikt aanrennen omdat zij (waarschijnlijk samen met de rest van deze wijk van Yogja) het gillen had gehoord. Toen we haar vertelden dat het ‘gewoon een gekko’ was keek ze ons een beetje vreemd aan en liep vervolgend lachend en hoofdschuddend weg. De avond werd gelukkig meteen voortgezet met dezelfde gezellige sfeer en helaas was het hierna alweer tijd om naar huis te gaan om ons bedje in te duiken.

Donderdagavond was het weer tijd voor een avondje stappen. Op donderdag zijn er altijd verschillende tenten in Yogjakarta die ‘free flow’ hebben. Dit houd meestal in dat je 100.000 rupiah (8 euro) entree betaalt en dan de hele avond gratis voorzien bent van sterke (mix)drankjes. In Republic waar wij deze avond naartoe zijn geweest was de entree echter voor vrouwen ook nog eens gratis en hoefden wij dus de hele avond niets te betalen. Het was niet heel druk in de club, maar toch hebben we er weer een heel gezellig avondje van weten te maken. Coco kwam deze avond in zijn beschonken bui vaak troost bij mij zoeken omdat hij zo van Marloes houd (Really, I love her! (Veel meer woorden Engels spreekt hij dan ook niet)). Ondanks het feit dat hij haar pas 3x gezien had werd het hem te veel en heeft hij zelfs gehuild omdat zijn liefde niet beantwoord werd. Na deze bizarre liefdesverklaringen van Coco hebben we nog lekker wat dansjes gedaan en zijn we vervolgens weer netjes thuis afgezet door de ‘taksi’.