Cirebon

Cirebon

Hallo lieve allemaal,
Hier ben ik dan eindelijk weer met nieuwe reisverslagen. We zijn zo druk bezig geweest met genieten de afgelopen dagen dat ik helemaal geen tijd heb gehad om jullie op de hoogte te houden. Maar vanavond hebben we een rustig avondje dus hoogste tijd om jullie weer eventjes flink jaloers te maken haha.

Maandag 08-10-12

Mijn laatste verslag heb ik geschreven in het hobbelige autobusje onderweg naar Cirebon. Daar aangekomen zijn we eerst de kamer ingedoken en hebben we de airco even flink laten werken, wat nogal een verademing was nadat we 7 uur lang aan een leren bank in het busje geplakt hebben gezeten. Na het eten (waar mijn verslaving aan de Indonesische ijskoffie begonnen is), dachten we nog even lekker beneden te gaan zitten in de lounge. Na een half uur waren mijn voeten echter veranderd in een berglandschap van muggenbulten. Ook hadden we allebei bijna een hartverzakking. Angela van de twee enorme kakkerlakken die ineens vlak naast haar voeten onder het tafeltje vandaan kwamen om ons te verwelkomen. En ik van Angela’s plotselinge gegil en de spastische bewegingen die hiermee gepaard gingen. Dus besloten we lekker naar de kamer te gaan en ons bedje in te duiken.

Dinsdag 09-10-12

De volgende dag werden we om half 8 ’s ochtends gewekt door geklop op de deur. Aangezien Angela iets makkelijker wakker te maken is dan ik was zij degene die dit als eerste hoorde en het bed uit ging om open te doen. En daar stond een meneer van ons hotel met twee borden ontbijt voor ons voor ons klaar. Heerlijke nasi goreng op de vroege ochtend, Angela kreeg het nog aardig weg maar ik het toch wel iets meer moeite met dit “avondmaal” en besloot maar gewoon lekker te gaan douchen. Maar hier stond ons een verrassing te wachten. Toen ik de douche aan wilde zetten bleek dat er alleen een knop was voor aan en uit en niet voor warmer of kouder. In goede hoop draaide ik de doucheknop open om er al snel achter te komen dat warm water blijkbaar niet overal even vanzelfsprekend is in Indonesië. We waren in ieder geval meteen wakker na deze koude douche en klaar om de stad te gaan verkennen.
Voor deze dag hadden we gepland om twee heel erg oude kratons (paleizen van de sultan) te bezoeken. De kratons waren niet zo groot maar mooi om te zien. Er was van alles terug te vinden uit allerlei verschillende landen. Zo zaten er in de muren bijvoorbeeld delfts blauwe tegeltjes verwerkt met afbeeldingen van Bijbelse verhalen, hingen er schilderijen met afbeeldingen van het oude Holland, en waren er Chinese draken en Indiase olifanten verwerkt in de koets van de sultan. Bij allebei de kratons zat ook een klein “museum” met oude muziekinstrumenten, wapens, maskers en kunst uit verschillende landen. Het museum bij het tweede kraton moest speciaal voor ons geopend worden en na entree betaald te hebben bleek dit niet meer te zijn dan een kleine kamer met bijna precies dezelfde spullen als in het eerste museum. Wel stond er een grote ventilator waar we allebei nog eventjes dankbaar voor zijn gaan staan, want wat was Cirebon heet. We konden wel flesjes water blijven kopen, maar hadden het idee dat al het water dat we dronken er via onze poriën meteen weer uit liep. We hebben vandaag dan ook voor het eerst echt af en toe even een pauze moeten nemen in de schaduw om bij te komen van de hitte.

Ondanks het feit dat we bij beide kratons een gids hadden die ons nog wat meer kon vertellen en hierdoor de tijd nog een beetje gerekt hebben stonden we aan het begin van de middag al weer buiten zonder een planning voor de rest van de dag. Gelukkig hadden we onze vriend Lonely planet bij ons om wat ideeën op te doen en besloten we een stadsbusje te nemen (waarin de airconditioning bestond uit het rijden met alle ramen en de schuifdeur open) naar Sunyaragi Cave. Een soort rotstuin met allemaal grotten gemaakt door een Chinese architect voor de Sultan van Cirebon. Dit was wel erg bijzonder. Er waren verschillende grotten met allemaal hun eigen doel, zoals: mediteren, eten, badkamers enz. Ook waren er beelden in de grotten verwerkt. Vroeger stond er ook heel veel water in de tuin en liepen er kleine watervallen. Met een klein beetje fantasie was het niet moeilijk om voor te stellen hoe mooi dit ooit geweest moet zijn. Ook hier hadden we een gids die ons heel veel kon vertellen over de tuinen. De oudere man verbaasde ons flink toen hij spontaan in het Nederlands begon te vertellen. Zijn moeder heeft in de tijd van de kolonie nog Nederlands moeten leren en heeft dit weer aan hem geleerd.

Na deze mooie tuin was hadden we opnieuw nog een groot gedeelte van de dag over en konden we verder geen planning bedenken. We besloten even op een stoepje te gaan zitten en werden al snel door een aantal locals gevraagd om even bij hen op het bankje bij een klein eettentje te komen zitten. Nadat we weer een uitgebreide fotoshoot doorlopen hadden probeerden we met handen en voeten een gesprek aan te gaan met de Indonesische André. Die ons uiteindelijk het idee gaf om naar Plangon Monkey Forest te gaan. Dus stapten we opnieuw in één van de stadsbusjes hier naartoe. We kochten een paar zakjes met pinda’s en liepen met een man de berg op waar al snel allemaal bavianenkopjes tevoorschijn kwamen. Halverwege en bovenaan de berg hebben we de bavianen uit onze handen gevoerd. Al vond één van de beestjes dat Angela een beetje gierig was met het uitdelen van de nootjes en besloot deze brutale aap om maar gewoon het hele zakje van haar schoot te gritsen en hiermee het bos in te verdwijnen.

Na deze vermoeiende dag hebben we even wat gegeten en zijn we nog even op bed gaan liggen. Vervolgens zijn we naar het treinstation gelopen om alvast treinkaartjes te kopen voor de volgende dag, aangezien uit eerdere ervaringen is gebleken dat dit niet altijd even simpel is. Toen we onderweg even moesten wachten bij het spoor kwam een jongen met een gitaar naar ons toe met de vraag of wij een sigaret hadden voor hem en zijn vriend. Na het uitdelen van de sigaretten besloot de jongen nog even gezellig een liedje voor ons te zingen. Een heel groot zangtalent was hij niet en ook zijn Engels was niet op zijn best maar na een seconde of twintig hadden we door dat hij ‘Someone like you’ van Adèle aan het zingen was en besloten we gezellig uit volle borst mee te zingen. Geïnspireerd door de jonge Indonesiër hebben we op de heen en de terug weg dan ook weer de buurt verblijd met onze gouden keeltjes. En zoals bij bijna al onze wandelingen door de stad bleef een spontane fotosessie opnieuw niet uit. Tot slot zijn we nog heel even op het romantische dak van het guesthouse gaan zitten dat ik eerder die dag had ontdekt. Maar met de wetenschap dat meneer Nasi Goreng al weer vroeg voor onze deur zou staan zijn we alweer snel lekker ons bedje ingedoken.