Goed verhaal, lekker kort

Na een kleine anderhalf uur vliegen landden we al in Puerto Princesa (Palawan). We zochten een taxi, maar kregen in plaats daarvan, voor een leuk prijsje 2 tricycles aangeboden. Een tricycle is een motor met zijspan die overdekt is en blijkbaar het meest gebruikte vervoersmiddel hier.

Nadat we de backpacks in onze kamers hadden gedumpt werd het natuurlijk weer eens tijd om een hapje te gaan eten. We vonden een tentje langs de kant van de weg die gebraden kippen verkochten. We bestelden er drie, met wat rijst en een grote fles cola en namen plaats op de plastic krukjes. Jodie en ik plaatsten onze voeten op het onderstel van de tafel, in de hoop dat er hierdoor geen kakkerlakken over onze voeten konden lopen. Zodra het eten op tafel kwam namen twee zwerfhonden hun positie in aan beide kanten van de tafel, om ons gedurende de hele maaltijd op hun allerzieligst aan te staren. De kip was heerlijk en ook het bijzonder gekleurde sausje dat erbij was vonden Daniel en ik goed te eten. Toen dit later kippenleversaus bleek te zijn, waren Jodie en Robbert blij dat ze zich er niet aan gewaagd hadden.

Teruglopend naar onze kamer werd de straat van het ene op het andere moment donker: de stroom in de wijk was uitgevallen. Met de zaklampjes op onze telefoon liepen we verder tot de lichten weer aan gingen. Ook 's nachts moesten we een paar keer uit bed om de airco weer aan te zetten, omdat de stroom was uitgevallen. Dit was geen probleem, aangezien we toch het grootste gedeelte van de nacht wakker waren. Blijkbaar hadden we toch een jetlag, die we de eerste 2 nachten niet opgemerkt hebben, doordat we toen laat naar bed gingen.

Met kleine oogjes zaten we de volgende ochtend dan ook aan het ontbijt (behalve Robbert: die had weer eens nergens last van, zoals hij ook al geen kater had in Manila). Om 7 uur zouden we namelijk opgehaald worden om de walvishaaientour te gaan doen. In de haven gingen we aan boord van een 'bangka' een traditioneel Filipijns bootje met zijspannen van bamboe om te zorgen dat de boot in evenwicht blijft. Na ruim een uur varen waren we de baai uit en op een plek waar vissers diezelfde ochtend al walvishaaien hadden gezien. Ze gebaarden naar ons dat we nog een stukje verder moesten. Er was dus goede hoop dat we vandaag echt een walvishaai zouden gaan zien!!!! De gidsen vertelden ons dat we uit moesten kijken naar groepen vogels boven het water. Waar vogels zijn, zijn namelijk vissen. En waar vissen zijn, ook walvishaaien. Na even zoeken werd er wild: "Yes, get ready! Get ready!" geroepen. Snel zorgden dat we in onze zwemkleding en met onze snorkels klaar stonden op het zijspan van de bangka. Op het signaal van de gids sprongen we het water in en zagen we meteen onder ons een 7 meter lange walvishaai die langzaam dieper zwom totdat hij uit ons zicht verdween. We klommen weer uit het water en begonnen de zoektocht opnieuw. Want ondanks dat de majesteuze dieren totaal geen moeite lijken te doen om vooruit te komen, leggen ze in korte tijd toch flinke afstanden af. De tweede keer dat we het water insprongen bevond het visje zich niet onder ons, maar recht voor onze neus aan de oppervlakte. En zo hebben we nog zeker 10 keer het water in mogen springen en hebben we verschillende walvishaaien van zo dichtbij gezien dat we ze hadden kunnen aanraken. Ik sprong zelfs een keer uit enthousiasme te snel het water in. Precies op het moment dat hij onder onze boot zwom en kon daardoor bijna "walvishaairijden" van mijn bucketlist afstrepen.

Na een paar uur werd er aan boord een heerlijke rijsttafel voor ons klaargezet met verse vis, kip en fruit. Na de lunch werden de golven helaas te hoog voor de bangka en moesten we terug naar de haven. Op de terugweg brak voor het eerst die dag het zonnetje door (het is hier wel heel warm, maar niet zonnig) en werd direct de zonnebrand tevoorschijn gehaald. Op datzelfde moment kwamen we er echter achter dat we dat misschien eerder hadden moeten doen. Ondanks de afwezigheid van de zon, waren onze bleke velletjes na een hele ochtend op zee verkleurd naar rood. Behalve natuurlijk bij Robbert die voor de zoveelste keer deze vakantie de woorden sprak: "Joh! Ik heb nergens last van!"