Jakarta

Hallo lieve “medereizigers”,

Apa kabar? (Hoe gaat het?) Daar ben ik weer met nieuwe updates van de andere kant van de wereld. Bereid je maar voor, want we hebben genoeg meegemaakt de afgelopen dagen en jullie hebben al gezien hoe uitgebreid ik kon vertellen over de eerste paar dagen, hihi. Misschien elke avond een stukje voor het slapen gaan ;)

Vrijdag 05 - 10 - 12, Jakarta
Dit was onze laatste dag in Jakarta. En we wilden natuurlijk nog wel wat meer van de stad zien. Daarom hadden we besloten ’s ochtends de bus te pakken richting Old Town, aangezien ons geadviseerd was hier naartoe te gaan. Hier zouden namelijk ook nog Nederlandse gebouwen te vinden zijn uit de tijd dat Indonesië een Nederlandse kolonie was.

Opnieuw was het voor de mensen aan de receptie moeilijk uit te leggen hoe we bij het busstation konden komen en ook opnieuw werden we door de chauffeur gebracht. Bij het busstation kochten we voor 3.500 Rupiah (ongeveer 20 eurocent) een kaartje naar Kota. Dit was een reis van zeker een half uur. De bus was vol en het was heeeeel erg warm. Opvallend was ook dat mannen en vrouwen aan een aparte kant van de bus zaten. De vrouwen zaten aan de voorkant en de mannen aan de achterkant. Vandaag hebben we gehoord dat dit te maken heeft met het feit dat vrouwen zich niet altijd even veilig voelen op straat. Zo zijn er bijvoorbeeld ook aparte treinen voor vrouwen.

Aangekomen in Kota zijn we een willekeurige kant opgelopen en kwamen we opnieuw terecht in een wirwar van straatjes met allemaal kraampjes met kleding, speelgoed, eten en dieren. En werden we overspoeld door geuren en geluiden (lang niet allemaal even prettig). Huisdieren zoals dwerghamsters en vogeltjes werden op straat verkocht, maar ook dieren om te eten zoals (levende!) vissen en krabben en.. schildpadden. We waren eerst ook in de veronderstelling dat de schildpadden als huisdieren werden verkocht, tot we de bloedige skeletten naast de bakken zagen liggen…

In het midden van deze wirwar van straatjes kwamen we terecht in een chinees/boeddhistische tempel. De tempel stond blauw van de wierook. De mensen baden dan ook niet met één stokje wierook maar met hele bossen. Binnen kregen we spontaan een kopje thee aangeboden en wilde de lieve man ook maar al te graag met ons op de foto. Dit was trouwens niet de eerste keer dat iemand met ons op de foto wilde. Overal waar we komen worden we nagekeken, aangewezen, moeders bukken naar hun kinderen en wijzen naar ons, mensen op straat (zelfs politie en beveiliging) komen naar ons toe lopen om ons een hand te geven en te vragen waar we vandaan komen en zelfs de straatmuzikanten beginnen spontaan over ons te zingen wanneer we voorbij lopen. En zoals ik net zei, overal worden de telefoontjes en fototoestellen getrokken en wordt er gevraagd of ze een foto mogen maken met ons. We zijn zelfs al met groepen Indonesiërs op de foto geweest, allemaal tegelijk, maar ook één voor één. Vandaag is ons verteld dat het vooral komt omdat we blank zijn. De mensen hier vinden een blanke huid heel erg mooi en gebruiken zelfs een soort ‘whitenings’ crème om hun huid lichter te maken. Ook een “grote” (lees: meer uitstekende) neus vinden ze mooi. Dit stamt ook nog af van vroeger, wanneer iemand een donkere huid heeft kun je zien dat deze persoon veel buiten is, waarschijnlijk omdat deze veel op het land werkt en dus arm is. En andersom, een lichte huid geeft aan dat iemand het zich kan permitteren veel binnen te zijn en zich dus niet op het land werkt. Ook zie je nog mannen die één of meerdere lange nagels hebben (meestal de duim of de pink). Dit is ook zodat andere mensen af kunnen leiden dat zij geen zware lichamelijke werkzaamheden verrichten.
Maar terug naar Jakarta. Nadat we een lekker stukje echt Indonesische spekkoek hadden verorberd kwamen we per ongeluk terecht bij een katholieke basisschool . De school was al uit maar nadat we een gezellig praatje hadden gemaakt met de bewakers over het Nederlandse voetbal mochten we nog even kijken in de school. De klassen waren er heel netjes en de school zag er dan ook goed uit. Ook de speelplaats was nog redelijk hip met een mooie schildering van Donald Duck naast het voetbalveldje.

Vervolgens zijn we dan toch maar rond gaan vragen naar Old Town. Het was elke keer even zoeken naar iemand die wist waar we het over hadden en die ons dan weer een klein stukje verder kon wijzen maar we hebben het gevonden. Old Town zelf was eigenlijk niet meer dan een plein met een aantal museums en een aantal Nederlandse gebouwen te herkennen aan de rode dakpannen en een opdruk die zei: Gouverneurskantoor. We hebben hier nog wel lekker een hapje gegeten op het terras en hier zagen we ook voor het eerst sinds onze tijd in Indonesië andere toeristen. Angela spotte zelfs een Feyenoord T-shirt en bij nader onderzoek bleken dit inderdaad 2 Nederlandse jongens te zijn. Na even kletsen zijn we allemaal weer onze eigen kant op gegaan, maar de jongens gaan ook nog verder reizen en komen misschien nog wel even buurten in Yogjakarta aangezien wij daar dan hopelijk de weg al een beetje weten.

Na deze vermoeiende dag gingen we nog even de deur uit om een hapje te eten. De dag ervoor hadden we aan een vrouw die redelijk goed Engels leek te spreken gevraagd hoe laat ze hier normaal avondeten. Zij gaf toen aan dat dit rond 10 uur is. Toen we de volgende dag echter om half 10 nog iets wilden eten was dit nergens meer mogelijk en bleek dat de vrouw had bedoeld dat de restaurants om 10 uur dicht gaan. Gelukkig was de lokale snackbar nog open en hebben we nog even kunnen genieten van een lekkere westerse pizza. Ook nu werden we op de terugweg weer verrast door een tropische regenbui. Deze keer hebben we onderweg de mensen in de buurt opgevrolijkt met de klassiekers: ‘it’s raining men, het regent zonnestralen, het regent het regent de pannetjes worden nat…, en onze grootste hit: het dondert en het bliksemt en het regent meters bier’. Hierna zijn we lekker ons bedje ingedoken omdat we de volgende ochtend de trein moesten pakken naar Bandung. Dit avontuur is te lezen in de volgende update.

Groetjes uit Jakarta