Merapi

Merapi

De laatste twee weken op stage staan in het afsluiting van het semester. De kinderen hebben een evaluatie- en een toetsweek wat betekent dat wij niet erg veel meer kunnen doen. Daarom organiseren we in deze twee weken in de pauzes want kunstactiviteiten voor de kinderen in de bibliotheek en wat actieve activiteiten buiten waar de kinderen vrijwillig aan mee kunnen doen. Ondanks dat het soms moeilijk is om de spellen buiten aan de kinderen uit te leggen vinden ze dit heel erg leuk. Soms maken ze er zelf totaal iets anders van, maar zolang de kinderen zich vermaken en bezig zijn is dit dan ook prima.

27 november
Vandaag konden we van stage dan ook vroeg naar huis omdat we na schooltijd geen vergadering hadden. We waren uitgenodigd bij de andere locatie van Venezia Homestay om te komen eten omdat de vriend van James zijn zus jarig was. Maar voordat we hierheen gingen hebben Angela en ik eerst nog even een dutje gedaan. Op school bedacht ik me namelijk ineens dat het al drie dagen droog was. Ik bedacht me dat dit wel eens zou kunnen betekenen dat we toch nog een kans zouden krijgen om de Merapi vulkaan te beklimmen. (Dit was eigenlijk niet meer mogelijk omdat het te glad en hierdoor te gevaarlijk was geworden door het regenseizoen.) Toen Luppa voor ons een paar telefoontjes had gepleegd bleek inderdaad dat het vanavond wel zou kunnen. We zouden ’s avonds na het diner vertrekken met een busje en vervolgens rond middernacht gaan klimmen omdat het overdag te warm zou zijn. De klim naar de top van de bijna 3000 meter hoge vulkaan beloofde zwaar te worden. James had zelfs al een weddenschap met ons afgesloten om een biertje dat we de top niet zouden halen omdat zoveel mensen op een bepaald punt besluiten te stoppen, vooral nu met het regenseizoen omdat het pad daardoor nog moeilijker begaanbaar is en het boven nog kouder is. Een paar weken daarvoor hadden wij zelf ook een Italiaans stel zien vertrekken richting de Merapi. Ze zagen er fit, goed voorbereid en vol goede moed uit. Ook zij kwamen echter terug zonder de top bereikt te hebben. Al deze ontmoedigingen gaven mij van tevoren alleen al meer wilskracht om vannacht alles op alles te gaan zetten om de top te halen.

Het diner was gezellig en erg lekker en hierna stapten we in het busje om richting de Merapi naar het huisje van onze twee gidsen te rijden. We voelden ons goed voorbereid met onze gympies aan, een lange broek, meerdere lagen shirts en truien, genoeg water, een kleine snack en ik had zelfs de lamp voor op mijn hoofd op die Tante Jannie aan mij heeft geleend en waar ik op dat moment enorm blij mee was, ik had voor de zekerheid zelfs nog nieuwe batterijen meegenomen. Dit sloeg echter een beetje om toen we onze twee gidsen zagen die eruit zagen alsof ze zo uit een aflevering van National Geographic waren gestapt. Met goede en stevige bergschoenen, wind en regendichte kleren en goede materialen.

Wistjedatje:
De Merapi is de actiefste vulkaan van Indonesië. Twee jaar geleden toen er ook studenten van de Hogeschool Rotterdam in Indonesië waren is hij nog tot een enorme uitbarsting gekomen die er onder andere voor zorgde dat de Rotterdamse studenten niet naar huis konden door de enorme aswolk.

Nog vol goede moed vertrokken we om half één ’s nachts vanaf het huisje (waar het overigens al aardig fris was omdat dit al in de bergen lag) naar de vulkaan die op de weg hier naartoe steeds reusachtiger voor ons opdoemde. De weg naar de berg toe was nog een normale asfaltweg, geen hobbels, geen kuilen, goed zicht en niet eens heel erg stijl. Toch merkten we dat onze ademhaling al steeds sneller ging, begonnen de eerste zweetplekken zich te vormen onder onze rugzakken, gingen we langzamer lopen en moesten we af en toe op adem komen meestal door even achteruit te lopen en zo onze kuiten even rust te geven.

Aangekomen bij grote Hollywood letters die de naam van het dorpje aangaven waren we allemaal aan pauze toe. We gingen dan ook even zitten, namen wat te drinken en lieten het tot ons doordringen dat de tocht echt heel erg zwaar zou gaan worden. De tocht is onderverdeeld in 4 plateaus waarvan de laatste de top is en we waren nog niet eens bij de eerste aangekomen. Toen we verdergingen besloten we al snel dat iedereen gewoon in zijn eigen tempo de berg op zou lopen. Anders bleven de voorsten wachten en moesten de achtersten elke keer meteen weer door zodra ze weer bij waren. Hierdoor ontstonden eigenlijk twee groepjes, ik liep mee met de kopgroep samen met twee andere meiden en één van onze gidsen.

Na een uur klauteren met heel beperkt zicht over een smal paadje met geulen van het water, veel losliggende steentjes en hindernissen die de weg moeilijk maakten kwamen we aan bij plateau 1 en besloten de meiden met de gids even pauze te nemen. Ik voelde aan dat het niet verstandig was dit te doen. Mijn spieren waren nu warm, ik had er een redelijk tempo inzitten kon nog door lopen zonder dat ik pauze nodig had. Ik besloot dan ook in mijn eentje alvast een stukje vooruit te lopen. Hier raakte ik in een soort trans, zonder erbij na te denken bleef ik lopen in een redelijk stabiel tempo en ik raakte steeds iets verder voor op de groep achter me. Op een gegeven moment liep ik in op drie Indonesiërs die zelf de berg aan het beklimmen waren. Ze hadden liepen in ongeveer hetzelfde tempo als ik en ondanks het feit dat ze bijna geen woord Engels spraken betrokken ze me meteen bij de groep en motiveerden ze me door dingen te roepen als ‘come on, miss’, ‘let’s go, miss’. Na een tijdje besloot ook deze groep maar even pauze te houden en bleef ik dus ook maar even stilstaan om wat te drinken en een stukje chocola te eten. Van de Indo’s kreeg ik nog een soort pindarotsje aangeboden, superlief natuurlijk, maar toch heb ik dat uiteindelijk stiekem achter me de afgrond in laten rollen omdat ik het echt niet weg kreeg. Omdat de groep nog geen aanstalten maakte om verder te gaan ging ik er even bij zitten. Al snel sloeg de kou op mijn bezwete lichaam en toen de twee meiden van mijn groep mij met de gids kwamen inhalen en ik besloot met hen verder te lopen, merkte ik meteen dat de stop niet zo’n heel erg goed idee was geweest. Ik raakte veel sneller buiten adem en mijn spieren werkten niet meer zo vrijwillig mee als ze daarvoor deden. Toen we aankwamen bij plateau twee ging het echter alweer iets beter en toen de meiden stopten om een paar foto’s te maken bleef ik zoveel mogelijk heen en weer lopen om in beweging te blijven. Het stuk naar plateau twee had bestaan uit klimmen (soms met handen en voeten) over rotsen en moeilijke paden, vanaf plateau twee naar plateau drie werd de tocht iets makkelijker en iets minder stijl. We kwamen voor ons gevoel dan ook best snel bij drie aan.

We hadden er nu 3,5 uur klimmen en ploeteren opzitten en ons restte alleen het laatste stuk naar de top nog die nu duidelijk zichtbaar was (omdat hier geen begroeiing en alleen nog maar as gruis was) maar nog immens ver weg leek en volgens de gids ook zeker nog 50 minuten klimmen was. Er kwam een klein beetje zwarte rook uit de vulkaan en we roken zwavel. De gids vertelde ons dat het misschien een kleine uitbarsting was en we niet verder konden als dit het geval was. Stiekem schoot de gedachte bij ons allemaal door ons hoofd dat het misschien niet heel erg was als we niet verder konden, dan had het niet aan ons gelegen dat we de top niet gehaald hadden. Maar na 5 minuten verdwenen de zwarte rook en de zwavellucht en verzekerde de gids ons dat het veilig was om verder te gaan. Omdat we even de tijd hadden gehad om bij te komen hadden we het gevoel dat we er wel weer even tegenaan konden. We moesten eerst een klein stukje naar beneden om later weer omhoog te gaan naar de top. Het kleine stukje naar beneden bevestigden ons idee dat het wel te doen was maar na een meter of 30 omhoog werd deze hoop de grond in geboord. Dit laatste stuk was hels. Het gruis van het as was zo fijn dat het leek alsof je een berg in de woestijn probeert te beklimmen. Je zet een stap en glijd vervolgens weer een heel stuk terug door het fijne gruis. Ik moest mezelf blijven inprenten dat ik nu echt niet meer op kon geven en door moest blijven lopen. De hemel begon ondertussen al iets op te lichten en we zouden het misschien niet meer redden om zonsopgang te kunnen zien vanaf de top. Na een paar keer kort stoppen kwamen we weer op een stukje met wat meer rotsen. Dit was echt bijna het einde, alleen dit stuk nog klimmen met handen en voeten en dan was ik er. Maar mijn benen wilden niet meer, om de drie stappen moest ik op adem komen en mezelf er toe dwingen een nieuwe stap te zetten. Rosanne en Bianca (die toch een iets betere conditie dan ik bleken te hebben) waren ondertussen aangekomen bij de top en elkaar in de armen te vallen. En uiteindelijk.. na 4,5 uur klimmen en een paar minuten voor zonsopgang zette ik de laatste stappen. Ik kwam bijna kruipend boven maar ik had het gehaald en na even bijkomen kon ik het dan ook niet laten om heel hard over de bergen heen te schreeuwen. Na een paar seconden werd de schreeuw beantwoord door Angela en Adelien die het wat rustiger aan hadden gedaan en hadden besloten te stoppen bij plateau 3 omdat ze daar ook schitterend uitzicht hadden en het voor zonsopgang toch niet meer tot de top zouden halen. Al snel zette Rosanne het lied: ‘Daar boven op die berg!’ in, die elke keer door de twee meiden bij plateau drie werd terug gezongen. Dit was heel grappig omdat er nogal wat vertraging inzat aangezien onze geluiden er even over deden om hen te bereiken en andersom.

We maakten wat foto’s op de top, keken naar de zonsopgang, genoten van het fantastische uitzicht, zagen verschillende plekken lava als we heel diep de krater in keken en zagen ook het stuk van de krater (of eigenlijk juist niet) dat met de laatste uitbarsting in 2010 helemaal weggevaagd was. Na nog even relaxen op de berg kregen we het allemaal flink koud en besloten we dat het tijd was om weer naar beneden te gaan. Het stuk met de fijne as was naar beneden 1000x leuker dan het naar boven was omdat we er nu zo hard als we konden over naar beneden konden rennen en daarbij bij elke stap weer wegzakten in de as. Beneden namen we even de tijd om onze schoenen te ontdoen van de bergen gruis die er tijdens het rennen in gekomen waren en begonnen aan de tocht naar beneden. Allemaal in de veronderstelling dat het zware gedeelte nu voorbij was en we alleen nog maar rustig en genietend naar beneden hoefden te wandelen… dit viel echter tegen.

In tegenstelling tot de zachte grond waar we over naar beneden renden, zorgde de rest van de tocht naar beneden bij elke stap voor een klap op onze benen. En onze knieën en enkels lieten ons al snel weten dat ze hier niet voor gemaakt waren. Bovendien waren onze Vans natuurlijk ook niet echt gemaakt voor dit soort tochten. Dat hadden we naar boven al gemerkt als we elk klein spleetje en elke steen voelden. Maar naar beneden gleden we met onze voeten naar voren in onze schoenen zodat onze tenen samen gekneld werden en hadden de schoenen totaal geen grip op de grond met losse steentjes en zand waardoor we veel moeite moesten doen om overeind te blijven. Na ongeveer 20 bijna-valpartijen gebeurde het onvermijdelijke en zat ik op mijn billen op de grond. We vlogen onze chauffeur dan ook bijna om de hals toen we na 2,5 uur bij de Hollywood letters aankwamen en hij hier al op ons stond te wachten zodat we niet meer het laatste stuk over het asfalt naar beneden hoefden te lopen. Hij bracht ons naar het huisje van de gidsen waar we nog een kopje thee en een heerlijke bananenpancake kregen. Ik kon mijn ogen niet meer open houden, dus bedankte ik de gidsen en ging alvast in het busje zitten. Nog voor we het parkeerterrein af reden lag ik in coma en van de twee uur durende rit naar huis heb ik bijna niets meer meegekregen. Al was mijn onderbewustzijn blijkbaar nog wel zo beleefd om in mijn slaap doei te zeggen tegen Adelien toen zij uitstapte.

Aan de manier waarop we de auto uitstapten en naar Venezia liepen leek het alsof we in één nacht 60 jaar ouder waren geworden. Gelukkig bedacht ik nog een paar keer die dag (op momenten dat ik niet lag te slapen) om wat rek en strek oefeningen te doen en ik wijd het dan ook maar daaraan dat ik de volgende dagen iets minder spierpijn had dan de rest. Al waren de trappen naar boven op stage nog steeds absoluut geen pretje.

De Merapi was bij verre het zwaarste dat ik ooit gedaan heb. En ik zou het ook niet snel nog een keer doen. Maar ondanks alle ontberingen, was het gezellig, was het bijzonder, was het uitzicht fantastisch en geeft het nog steeds een fantastisch gevoel om daar gestaan te hebben. Ondanks alles, of misschien juist wel dankzij dit alles is de Merapi letterlijk zeker één van de hoogtepunten van deze reis.