Green Canyon Adventure

Green Canyon

De volgende ochtend vertrokken we naar de green canyon (een mooie rivier ingesleten in de berg en omgeven door jungle) om te gaan bodyraften (in het water drijven met de stroom mee met een zwemvest aan). Het beloofde een rustig dagje te worden, waar we even konden bijkomen van de reis en de spierpijn van het surfen de vorige dag. Wel was ons verteld dat de naam brown canyon vandaag waarschijnlijk toepasselijker zou zijn omdat het flink had geregend en het water dan harder stroomt.

We werden opgehaald door een pick-up jeep waar we met zijn allen gezellig achterin de laadbak plaats mochten nemen. Na een rustig stukje kwamen we in de jungle aan waar we op de berg omhoog reden over een hobbelig zand paadje. Tot we plotseling midden op een heuvel vast kwamen te staan. Snel sprongen we allemaal uit de laadbak en duwden we de jeep omgeven door de rook die van de draaiende banden afkwam. Gelukkig kwam de jeep snel los en konden we weer verder. Boven op de berg stopten we midden in de jungle en kwamen we erachter dat we eerst een stuk door de jungle gingen lopen. Nadat we ons allemaal flink in hadden gesmeerd met muggenspray gingen we vol goede moed op pad. Al snel was duidelijk dat wij niet voorbereid waren op deze tocht. In onze korte broekjes hadden de muggen vrij toegang tot onze benen die zich niets aan bleken te trekken van de muggenspray, sneden de planten in onze benen en onze slippertjes waaronder ook mijn Primark sandaaltjes bleken niet geschikt te zijn voor deze tocht door de jungle. Al snel besloot ik dan ook maar om de sandaaltjes te laten voor wat ze waren en op blote voeten verder te gaan.

In gedachten bedankte ik papa en mama voor onze vroegere wandeltochten door de bergen. Ik denk dat deze training er namelijk voor heeft gezorgd dat ik mij redelijk makkelijk en vlug door de jungle bewoog. Ik liep dan ook elke keer een stukje vooruit en bleef dan even wachten op de rest. Waardoor ik ook niet meekreeg dat de rest van de dames nogal aan het vloeken waren en één van hen zelfs een aardig rijtje niet zo lieve verwensingen in het Nederlands tegen de gids schreeuwde over de bizarre tocht over smalle paadjes langs de afgrond en de slechte voorbereiding hierop. Toen ik weer even een stukje vooruit gelopen was, besloot ik weer even op de rest van de groep te wachten genietend van alles om mij heen. Totdat ik ineens allemaal steken op mijn voeten voelde, ik keek naar beneden en kwam erachter dat ik met mijn blote voeten in een rode mierennest stond. Spastisch springend en de mieren van mijn voeten afvegend maakte ik mij hier weg om te zien dat mijn voeten en vooral mijn tenen onder de rode bultjes zaten. Hier bleef ik dus maar even in de buurt om de rest van de meiden te kunnen waarschuwen.

Toen de meiden uiteindelijk allemaal de jungle uitkwamen waar we alleen nog een laatste stukje langs een bergwand naar beneden moesten klimmen om het water in te gaan moest ik stiekem een beetje lachen. Hun haar zat verwilderd en ze zaten onder de modder. Toen ik vervolgens naar mezelf keek en mijn benen zag met de rode bulten op mijn voeten, de sneetjes van het de planten, de vegen met modder en de bebloede schram van het tegen een rots aan lopen bedacht ik me dat ik er waarschijnlijk niet veel beter uit zag. Eén van de gidsen was al te water gegaan om te kijken hoe de situatie eruit zag en toen deze terug kwam om te zeggen dat het veilig was gingen we één voor een te water (dat inderdaad helemaal bruin was) om door sterke stroming zo snel mogelijk naar de overkant te zwemmen en daar aan de kant te blijven hangen. Ook hierna konden we niet rustig mee dobberen met de rivier, omdat de stroming te sterk was door de regenval van de vorige dagen. We bleven dus langs de kant en moesten af en toe een stukje uit het water klimmen over een rotspartij die onze weg blokkeerde. Naarmate we verder gingen merkten we dat de rivier verderop steeds wilder werd (niet wetende dat dit achter ons ook het geval was). Toen we allemaal op een grote rots in het water stonden zagen we dat we door het water hier niet verder konden. We moesten dan ook langs een stuk steile bergwand omhoog klimmen waar we op een plateau een paar meter boven het water kwamen. Hierover heen hing weer een andere rots waardoor we ons in een soort grot bevonden. Als één van de eersten was ik boven en bleef ik hier wachten op de anderen. De eerste paar meiden kwamen redelijk vlot naar boven, allemaal redelijk gespannen en één zelfs huilend zo bang was ze geweest dat ze een misstap zou zetten tijdens het klimmen en in het donderende water eronder zou vallen. Toen de volgende erg lang uitbleef besloot ik een stukje terug te klimmen om te kijken of het goed ging. Ze stond halverwege de wand en had een paniekaanval gekregen. Ze huilde en was van top tot teen aan het trillen. Eén van de gidsen was achter haar gaan staan om haar te ‘zekeren’. Ik besefte mij dat als zij de wand los zou laten, ze allebei naar beneden zouden vallen. Op aanraden van Els ging ik haar vragen stellen om haar een beetje te kalmeren. Uiteindelijk trokken de gidsen haar aan haar zwemvest omhoog en kon ze het laatste makkelijkere stukje zelf klimmen, met mij achter zich. Ook voor Julian en de anderen die nog naar boven moesten klom ik vervolgens even een stukje terug om te kijken of alles goed ging en hen eventueel te kalmeren.

Toen iedereen uiteindelijk boven was vertelden de gidsen ons dat we even pauze zouden nemen. Iedereen nam hier dankbaar gebruik van om even te gaan zitten en bij te komen. De bovenkant van de grot was gevuld met stalactieten waar water vanaf drupte en water stroomde van de berg als een soort dunne waterval langs de opening van de grot de rivier in. Toen ik even naar de overkant van de grot klom zag ik hoe mooi het uitzicht vanaf daar was en maakte ik een paar foto’s van de rest met de camera die we in een drybag meegenomen hadden. De gidsen waren een stukje naar beneden geklommen en waren hier continu met elkaar aan het overleggen, één van de gidsen ging te water met onze drybag (en dus ook de camera), werd door de stroming meegetrokken en verdween al snel uit het zicht. De andere twee gidsen kwamen weer in de buurt van ons zitten en bleven een beetje overleggen. We zaten al een half uur in de “grot” en kregen steeds sterker het idee dat er iets niet helemaal goed zat. Het water leek steeds harder onder ons te bulderen en tegen de rotsen te slaan, maar we twijfelden of we ons dit niet inbeeldden. Tot één van ons achterom keek en zag dat de grote rots waar we net met zijn allen op hadden gestaan onder water verdwenen was. We besloten naar informatie te vissen bij de gidsen. Die maakten ons duidelijk dat het water te snel steeg door het regenwater dat nog steeds uit de bergen stroomde. Het was gevaarlijk om verder te gaan en de gids die te water was gegaan was al vooruit gegaan om hulp te halen en daarmee vervolgens weer door de jungle terug te lopen naar de andere kant om door het water weer onze kant op te komen. We beseften dat alles niet liep zoals gepland, maar de ernst van de situatie drong nog niet helemaal tot ons door.

Wel was duidelijk dat we nog wel even in de grot zouden zitten. Ondertussen kreeg iedereen het steeds kouder, ook zag ik iedereen elke keer een beetje verplaatsen om niet gek te worden van de druppels die anders met regelmaat elke keer op dezelfde plekken van je lichaam tikten. Ik was weer naar de overkant geklommen en had daar een redelijk plat schuin stuk gevonden waar ik kon liggen en met mijn kont op een uitstekend stukje rots kon leunen om er zeker van te zijn dat ik niet naar beneden zou glijden. Hier had ik door het dunne ‘watervalletje’ langs de opening van de grot uitzicht op de canyon die er fantastisch uit zag in de zon. Proberend het druppelende water te negeren en luisterend naar het continue gedonder van het water onder ons ben ik op een gegeven moment, tot grote verbazing van de anderen, zelfs nog even in slaap gevallen. Toen ik wakker werd was er nog steeds niets veranderd behalve dat ik het nog veel kouder had en iedereen honger had. We vonden een kleiner grotje bovenin waar geen water druppelde en besloten hier met een paar meiden te gaan zitten, hopend dat de warmte die we afgaven hier iets meer zou blijven hangen. Om de tijd te verdrijven speelden we domme spelletjes. Tot we plotseling mensen aan zagen komen door het water. En onder ons heel enthousiast het nummer: 'It's raining men!' ingezet werd.

Het team van negen man kwam beladen met touwen en de drybag (nu gevuld met eten) de rots op klimmen waar wij ondertussen al ruim 3 uur vast zaten. Ze waren een tijdje aan het bespreken hoe ze ons verder zouden krijgen langs dit stuk en kwamen vervolgens in actie. Drie van de mannen sprongen van een hoge rots met een enorme sprong naar de overkant van de wilde rivier om daar op een stuk rots van 20 bij 20 cm netjes op hun voeten terecht gekomen. Even waren wij bang dat ze dit ook van ons zouden gaan vragen en zagen wij al beelden van mensen die het water in zouden vallen en meegetrokken zouden worden door de stroming. Het team had echter een ander plan. Ze maakten een touw vast aan de rots aan de overkant, met een lus aan het uiteinde. Wij stonden een paar meter voor de rots nog steeds aan onze kant van het water. Eén voor één kregen we het touw toegeworpen dat we om onze pols moesten doen om vervolgens zo ver mogelijk het wilde water in te springen, waar we een klein stukje meegetrokken werden door de stroming en ondertussen aan het touw naar de overkant getrokken werden door het team daar. En dit was slechts het begin van een bizarre tocht…

Het team spande touwen langs de kant waar wij ons aan vast moesten houden en ons voort moesten bewegen, soms moesten we vanaf de kant eerst naar het touw toespringen. Ook moesten we hoge rotsen beklimmen en hier vanaf springen, zo ver mogelijk naar de overkant van het water om over de sterkste stroming heen te springen en dan het laatste stukje zo hard mogelijk weer naar de kant zwemmen. Tot we te horen kregen dat dit de laatste sprong was, iedereen sprong samen met één van de mensen van het rescueteam het water in. Bij het springen in het water werd elk koppel meteen meegetrokken door het water onder een over het water hangende rots, waardoor de achterblijvers niet konden zien wat er met hen gebeurde. Eén van de meiden kreeg dan ook opnieuw een paniekaanval en na lang kalmeren en op haar inpraten durfde zij uiteindelijk toch te springen. Wanneer je sprong werd je meteen onder water gezogen om even boven te komen en weer opnieuw kopje onder te gaan (Angela’s gids kwam hier met zijn hoofd tegen een rots onder water en liet haar daardoor los, zij werd later opgevangen door een ander koppel) vervolgens moest je oppassen dat je niet langs de scherpe rotswand werd gesleurd en waren er nog een paar rotsen die je door het troebele water niet kon zien en dus ook niet kon ontwijken. Hierna was de sterke stroming plotseling weg en veranderde het water ineens in een vredige rivier. Hoewel we eigenlijk om 2 uur ’s middags terug zouden zijn bij het hostel, kwamen we uiteindelijk om half 7 in het donker het water uit.

Met trillende benen van de adrenaline, wat schrammen en blauwe plekken en een gids met een bult op zijn hoofd zijn we er uiteindelijk allemaal heel uit gekomen en bleven we hier even staan om een beetje bij te komen. Vervolgens stapten we eindelijk de bootjes in, die ons terug zouden brengen naar de jeep. In het donker vaarden we over de rivier met aan twee kanten jungle, overal vuurvliegjes om ons heen en het geronk van de motor als enige geluid. Het contrast was zo groot met de situatie waarin we een uur ervoor nog verkeerden dat iedereen even stil werd om te beseffen wat er allemaal was gebeurd. Toen we uiteindelijk het reddingsteam bedankten en afscheid namen vroeg één van de meiden nog aan hen of ze wel eens eerder zoiets hadden meegemaakt. Eén van de mannen vertelde haar dat ze vorig jaar ook wel een reddingsactie hadden gehad, maar nog nooit één zo heftig als deze… Pas toen drong het echt tot mij door dat het misschien ook wel anders af had kunnen lopen…
’s Avonds moesten we lang op ons eten wachten en besloten we nog maar even een drankje te gaan doen met de surfleraren om te vieren dat we er zo goed vanaf waren gekomen. Dit werd nog heel gezellig en zo werd het uiteindelijk ook nog eens een lang nachtje.

De volgende ochtend regende het en ben ik na het ontbijt met Angela nog maar even terug mijn bed in gekropen, aangezien we nog steeds kapot waren van de dag ervoor. Toen we terug kwamen bij het strand hebben we nog een surfboard gehuurd om nog even te gaan surfen. De dag ervoor hadden we echter al moeite om met genoeg kracht te peddelen om de golven voor te blijven. En nu weigerden onze beurse lichamen en pijnlijke spieren het peddelen en het opstaan helemaal, we gaven deze poging dan ook al snel op en besloten ons klaar te gaan maken voor de barbecue die gepland stond voor vanavond. Hier aangekomen werden de tafels vol gelegd met bananenbladeren als tafelkleed en werden de rijst, de garnalen, de vis enz. enz. hierop gelegd. Met onze handen hebben we lekker zitten peuzelen.

Bij de barbecue was nog een Nederlandse jongen aanwezig. Toen we na het eten nog even richting het strand wilden gaan, waren wij al vooruit gelopen. We hadden niet door dat de anderen ondertussen lekker in de auto stapten en liepen vrolijk door. Onderweg zagen we dat er allemaal mensen midden op een grasveld stonden, er leek een soort podium te zijn. We besloten even te gaan kijken en belandden zo midden op een lokaal feestje. Waar gezongen, gedanst en vooral veel gedronken werd. Na even gelachen te hebben om de dronken locals, geluisterd te hebben naar de muziek en een klein dansje gemaakt te hebben liepen we weer verder naar het strand. De jongen bleek de volgende dag ook naar Jogjakarta te moeten en had het geluk dat wij nog één plekje over hadden in ons busje. Zo zat hij de volgende dag dan ook 10 uur lang met 8 Rotterdamse studentes in een busje, goed voor elkaar zou ik zo zeggen. Al lagen wij het grootste gedeelte van de reis in coma na dit slopende weekendje en waren we ’s avonds blij om weer ‘thuis’ te zijn en weer in ‘ons eigen bedje’ te liggen.

En Batu Karas.... Die zullen we inmiddels niet snel meer vergeten. Zoals Giang in zijn zelfgeschreven nummer zong:

'Batu Karas, Batu Karas.
You're always in my heart,
you're always in my mind!'